Elektromagneten bestaan in het algemeen uit een kern van (ferro)magnetisch materiaal, bijvoorbeeld weekijzer, waaromheen een spoel is gewikkeld. Zolang er een electrische stroom door de spoel loopt is de kern magnetisch. Rondom een geleidende draad waar een elektrische stroom doorheen loopt, wordt een magnetisch veld opgewekt.
De opgewekte magnetische flux is als volgt uit te drukken:
Φ = L * I
– Φ is de magnetische flux uitgedrukt in Weber
– L is de zelfinductie uitgedrukt in Henry
– I is de stroomsterkte uitgedrukt in Ampère
Een sterk magnetisch veld wordt verkregen door hoge stromen of een grote zelfinductie. Hoge stromen zijn niet altijd toepasbaar, vandaar dat meestal een hoge zelfinductie wordt verkregen door een draad te wikkelen in de vorm van een spoel ofwel solenoïde. De velden van alle windingen worden zo bij elkaar opgeteld en resulteren in een sterk magnetisch veld.